Anahí Clemens

“Ik zou wel acht armen willen hebben om beter te kunnen drummen”

Tekst: Auke Klijnsma

Anahí Clemens is fotograaf. Met haar foto’s wil ze laten zien hoe mooi de wereld is, juist de wereld die dichtbij je staat. ‘’Als je maar goed kijkt”. Ze is gefascineerd door robotica. “Robots zijn prachtig, het ontwerp is mooi, ze glimmen. Robotica daagt je uit om na te denken over een mogelijke wereld. Robots laten zien dat er kansen zijn, dat alles mogelijk is. Je kunt oplossingen bedenken en maken zodat je niet meer afhankelijk bent.”

Kun je iets over jezelf vertellen?

“Ik ben Mexicaans-Nederlands, opgegroeid in Mexico en ik kwam naar Nederland toen ik 18 was. Ik woon hier nu 12 jaar.”

Hoe vind je het in Nederland?

“De cultuur is anders, Mexico is heel warm en spontaan, heel chaotisch. In Nederland merkte ik dat alles heel goed georganiseerd is, maar er is minder warmte. Ik moest mezelf aanpassen, ik moest minder gaan voelen. Als je teveel voelt, is dat niet handig in Nederland. Ik moest meer richting robot, veel georganiseerder zijn. Minder voelen, minder persoonlijk, minder jaloezie. Het is anders.”

Hoe heeft jou dat gevormd?

“Ik heb mezelf getraind om mijn emoties uit te zetten. Ik kan mijn emoties aan- en uitzetten. Als ik met een klant een project moet bespreken, zet ik emoties uit. Als ik aan het werk ben, staan ze weer aan. Ik heb daar echt hard voor getraind. Ik heb geleerd mijn emoties uit te zetten door me te verplaatsen in een steen: koud en grijs.”

Hoe ben je fotograaf geworden?

“Ik studeerde internationale communicatie. In communicatie gaat eigenblijk alles over ‘the message’, het bericht of de boodschap. Fotografie is ook een tool waarmee je iets kunt zeggen. De boodschap van een foto is heel duidelijk. En toen werd dat mijn baan. Ik ben nu fulltime fotograaf. Fotografie is een manier van communicatie en de camera is mijn gereedschap. Ik ben naar de fotoacademie gegaan. Daar leer je om een goede foto te maken, daar leer je de techniek. Maar het gaat mij niet om de techniek, het gaat mij om het bericht, de boodschap die ik wil vertellen.”

Wat wil je vertellen met je foto’s?

“Elke foto heeft een ander doel. De hele wereld is een museum. Ik wil mensen beter leren kijken. Op je plafond zit misschien wel een spot koffie en dat vertelt een verhaal.  In Nederland kijken we niet meer omdat we druk bezig zijn een doel te bereiken. Ik wil laten zien hoe mooi de wereld is, als je het maar zie

Waarom?

“Omdat dat het enige is wat ik heb. Ik loop, ik kijk, voel me verbaasd. Ik denk dat je veel meer van de wereld kunt genieten als je het mooie ziet dat naast je staat. Je hoeft niet ver weg, kijk in je eigen vierkante meter, daar is al heel veel te zien.”

Hoe kom je tot onderwerpen om te fotograferen?

“Ik vind het fascinerend hoe dingen gemaakt worden, het proces, dat wil ik vastleggen. Daarom vind ik de robotica ook interessant. Een robot daagt je uit om na te denken over een ‘mogelijke’ wereld. Net als bij schilderen, je begint met een wit doek en dan is alles mogelijk, je kunt je eigen wereld creëren. Je kunt iets bedenken dat ook echt kan bestaan, met bijvoorbeeld bionische armen en zo, waardoor je veel meer kunt doen. Ik zou wel acht armen willen hebben om beter te kunnen drummen. Een robot kan ook dingen doen die mensen niet leuk vinden om te doen. Dat is mooi, toch?”

 Hoe kwam je in aanraking met robotica?

“Ik moest zelf als een robot worden. Ik heb geleerd mijn emoties uit te zetten en ben een beetje als een machine geworden. Maar robots zijn ook mooi. Mooi gemaakt, technisch mooi, ze glimmen. Het ontwerp is mooi. De kleine dingetjes die kunnen bewegen, die in verbinding staan met je hersenen. Ik begrijp het niet, maar ik vind het mooi om naar te kijken.”

Het uitzetten van emoties, is dat een mooie gedachte of juist heel onaantrekkelijk?

“Allebei, alles heeft twee kanten.”

Anahí moet lachen. Ik laat een stilte vallen…

“Ik heb geen optie. In Nederland is alles doelgericht. Mensen zijn er tevreden zolang ze werk hebben. Zo zie ik dat. Nu zie ik meer. Ik zie ook dat er meer mensen aan mindfulness doen. Voor mij was dat altijd al vanzelfsprekend.”

Wat is jouw fascinatie voor technologische ontwikkelingen?

“Je hebt kansen, alles is mogelijk. Je hoeft niets zo maar te accepteren. Als de natuur je iets niet geeft, kun je het zelf maken. Zelfs Google kan keuzes voor je maken, want google kent jou. Alles is mogelijk, je kunt oplossingen vinden en maken, je bent dus niet afhankelijk van andere mensen. Als je een machine goed ontwerpt, kun je die machine vertrouwen.”

En dan?

“Het lijkt dan of je in één leven meerdere levens kunt hebben, je kunt heel veel doen in een jaar.”

Wat betekent dat voor jou?

“Mijn leven wordt mooier. Ik ben ongeduldig en nieuwsgierig en wil dus meerdere levens leven. Ik kan leren drummen en projecten doen en veel mensen leren kennen en meer bewegen. Door technologie kan ik gemakkelijk meer mensen vinden, meer relaties aangaan die bij mij passen. Voorheen moest je het geluk hebben dat je de juiste mensen ontmoette. Voorheen zat ik alles in mijn eentje iets te bedenken.”

Wat wil je nog gaan doen?

“Meer experimenten, zelf robots ontwikkelen. Geen echte, maar digitaal. Fictie inspireert de realiteit. Daar wil ik me mee bezig houden.”