09 mrt terug in je schulp #HBDN
Terug in je schulp
Elke dag zien en horen we situaties tussen baas en werknemers die verbazen, lachwekkend zijn of soms zelfs echt irritant of vervelend blijken. #Werk wil door deze dagelijkse verhalen te verzamelen weten hoe het werkt tussen ‘de baas’ en werknemers. Doe je met ons mee?
Terug in je schulp
Ze moesten ‘de hei op’, de afdeling, bestaande uit wat oudere, introverte ICT-ers. Ze leverden degelijk werk, maar waren traag en procedureel. Het moest meer flitsend, klantgerichter en vooral sneller. Bij klanten en de Raad van Bestuur was de maat vol en afdelingsmanager Kees werd onder druk gezet: er moest een verbeterplan komen, en snel.
Ik kreeg als consultant de taak om met de afdeling het plan in elkaar te zetten. In mijn voorgesprekken merkte ik aan de medewerkers dat ze van goede wil waren en dat ze snapten dat er wat moest veranderen. Ik plande een tweedaagse heisessie waar we ongestoord en vol positieve energie met elkaar aan het werk konden om een plan tot stand te brengen. Ik had er zin in!
Er was alleen één hobbel, en dat was Kees. Het was me al snel duidelijk dat de afdelingsbaas niet de meest inspirerende en motiverende leider was om zijn winkel een nieuwe fase in te loodsen. En dat was nog zacht uitgedrukt: zijn medewerkers waren een beetje bang voor hem, en daar leek hij nog trots op ook. Een heisessie met hem was gedoemd te mislukken.
Met alle verzamelde moed maakte ik dit bespreekbaar: ‘Kees, gezien je stijl van leidinggeven en de opdracht die er nu ligt, lijkt het me verstandig als je er die dagen zelf niet bij bent’. Kees was niet van zijn standpunt af te brengen: hij was de baas, dus het was uitgesloten dat hij er niet bij zou zijn. Uiteindelijk sloten we een compromis: hij zou wel aanwezig zijn, maar niet participeren in de opdrachten en alleen een woord van welkom uitspreken.
Op de eerste ochtend van de heisessie vertrok ik vroeg. Ik houd ervan om in alle rust de zaal in te richten, de beamer te testen en te kijken of de stiften het doen. Ik was er om half acht. En Kees zat er al! Pontificaal aan heethoofd van de tafel, breeduit, overduidelijk aanwezig. Een akelig voorgevoel bekroop mij, maar ik ging er positief in. We hadden tenslotte een afspraak.
Om negen uur was iedereen aanwezig, behalve Jan. Ik wist dat hij wat later zou zijn en startte met de introductie. Kees deed een kort welkomstwoord en ik gaf vervolgens uitleg over het programma. Om kwart over negen kwam Jan binnen, met een rood hoofd en zichzelf hevig verontschuldigend. Ik zei: ‘neem een kopje koffie en ga rustig zitten’ en wilde verder met mijn verhaal.
Maar Kees kon zich niet bedwingen. ‘Hoe kan het dat ik hier wel om zeven uur kan zijn en hij niet?’ bulderde hij met een priemende vinger en vernietigende blik. De toon was gezet. Voor we maar één stap hadden kunnen zetten, was de verwachtingsvolle sfeer omgeslagen in angst en gelatenheid. De sessie was mislukt. Alleen Kees was trots. Trots op zijn leiderschap.